Teorie i praktyki widzenia – ogólnopolska interdyscyplinarna konferencja naukowa

Warsztaty mają na celu zaznajomienie uczestników z różnorodnymi praktykami zapachowymi, które podkreślą multisensoryczny wymiar doświadczenia olfaktorycznego. Uczestnicy poznają również sposoby językowej klasyfikacji zapachów, jak również metody ich projektowania. W praktyce podejmą krytykę zmysłowego esencjalizmu, który uznaje wzrok za kulturowo dominujący. Warsztaty olfaktoryczne stanowią szczególną – w kontekście standardowych zajęć uniwersyteckich – możliwość połączenia teorii z praktyką.

Warsztaty mają na celu przekroczenie panującego w naszej kulturze wzrokocentryzmu – gestem, który ma w tym pomóc jest świadome i dobrowolne „zamknięcie oczu”. W trakcie warsztatów uczestnicy spędzą wspólnie czas w całkowitej ciemności, pozbywając się tym samym doświadczenia opartego na zmyśle wzroku, a wraz z nim ciężaru stygmatyzującego spojrzenia. Wkroczenie w ciemność – wypełnioną tajemnicą i niepewnością – ma pomóc „wyczyścić” oko z wyuczonych sposobów patrzenia oraz ustawić je w gotowości do krytycznego doświadczania wizualności. Uczestnicy warsztatów spróbują wspólnie zakwestionować oparte na sile spojrzenia podziały oraz pewność siebie czy poczucie bezpieczeństwa. Uwolnienie się od percepcji wzrokowej stanowi także próbę otworzenia się na możliwość doświadczania swojego otoczenia za pomocą pozostałych zmysłów.

Propozycja przełożenia lektury eseju fińskiego architekta Juhaniego Pallasmy Oczy skóry. Architektura i zmysły na praktyczne działanie w przestrzeni miejskiej Krakowa. Warsztaty mają na celu uruchomienie całego sensorium w odbiorze miasta. Powolny spacer (dryf) pozwoli uczestnikom zerwać z codziennym poczuciem „braku czasu”, który stanowi o znaturalizowanym zakazie wpisanym w doświadczenie zmysłowe – zakazie sprowadzającym percypowanie przestrzeni do wizualnej podróży. „Doświadczam siebie w mieście, a miasto istnieje poprzez moje cielesne doświadczenie. Miasto i moje ciało wzajemnie się uzupełniają i dookreślają. Mieszkam w mieście, a miasto mieszka we mnie”. Te słowa Juhaniego Pallasmy stanowić będą asumpt do multisensorycznego zbliżenia z przestrzenią miejską, a ostatecznie twórczą rehabilitacją miejsc pomijanych, wykluczonych przez mapy, wyłączonych z percepcji.